Rond mijn 30e
jaar merkte ik dat ik bezig was met zwangerschap en geboorte, vooral in ruimere
zin. Mijn leven had zich al behoorlijk vernieuwd nadat ik zo’n 3 jaar alleen
was geweest zonder relatie, en ik was klaar voor een nieuw contact. Ik kon
voelen dat er iets stond te gebeuren hierin. Je zou dus kunnen stellen dat ik
toen zwanger was van mijn nieuwe leven zoals ik dat vlak hierna daadwerkelijk
ben begonnen.
Ik ontmoette mijn huidige
man en verhuisde van Nijmegen naar Groningen! Er brak een heel nieuw leven aan
en ik koesterde onze relatie en het idee samen een kindje te krijgen. De
situatie was er echter niet naar om dat gevoelsmatig toe te staan.
Financiële krapte en het neerzetten van de nodige werkzaamheden eisten alle aandacht
op. Ik wilde zwangeren en moeder-zijn op een ontspannen manier, en niet als een
stresskip. Dit was dus mijn / onze keuze. Tegelijkertijd zei iets in mij toen
dat ik het gewoon moest doen en dat alles zich dan zou aanpassen aan mijn keuze;
dat het allemaal juist goed zou komen. En dat gaf een fantastisch gevoel. Maar
daar durfde ik toen niet naar te luisteren...
Ik leidde, ondanks de
financiële zorgen, een gelukkig leven met mijn grote liefde, in een milieu van
kunstenaars, expressie, holistische geneeswijzen, ondernemerschap,
spiritualiteit, fijne contacten, lekker eten en drinken, genieten van het
leven.
Het niet aan durven gaan van een zwangerschap beheerste niet mijn leven. Wel toonde het verlangen, en het wegdrukken ervan, zich in een hevige PMS. Elke maand was ik van slag na wederom een onbeantwoorde ovulatie …
Het niet aan durven gaan van een zwangerschap beheerste niet mijn leven. Wel toonde het verlangen, en het wegdrukken ervan, zich in een hevige PMS. Elke maand was ik van slag na wederom een onbeantwoorde ovulatie …
De kinderwens bespraken we
heel soms nog wel en een enkele keer was er de overweging er toch aan toe te
geven en bijvoorbeeld eens met die vervelende anti conceptie pil te stoppen.
Maar de omstandigheden waren intussen niet veranderd, in tegendeel … en de
angst om onvoldoende voor het kind te kunnen zorgen weerhield ons ervan. Ik zag
werkelijk geen andere weg toen.
En gaandeweg ontstond er vrijheid in dit gevoel. Ik was tot inzichten gekomen, was nog lichter en gelukkiger geworden en merkte (des te meer) dat het verlangen naar een kind nog steeds aanwezig was en zich heel duidelijk aandiende! Ik was toen 42 jaar.
We hadden samen inmiddels
afstand gedaan van het idee nog kinderen te krijgen en het was daarom een
verrassing dit verlangen opnieuw zo duidelijk te ervaren. Nu kon ik gewoonweg
niet anders dan het toelaten, het voelen. Tranen rolden over mijn wangen. Ik
wilde zwanger worden met heel mijn hart!
En na het delen van mijn besluit met
mijn lief, een korte periode van samen wennen aan het idee zwanger te raken, en
het daadwerkelijk in uitvoering brengen hiervan, was de bevruchting een feit.
Van toelaten van het verlangen tot de conceptie duurde deze periode één jaar.
In de zomer van 2015 was onze zoon verwekt!
